Voor het eerst in mijn leven heb ik een baard. En dat in een periode waarin ik zo te zien aan het switchen ben van de logica van de computer naar het gevoel van medemens zijn. Vrijwilliger bij Humanitas. Penningmeester bij de Johannes Wier Stichting.
Ik zoek verandering in mijn leven. Wat ik deed, dat wil ik niet meer. Wat ik ga doen, dat weet ik nog niet. In de tussentijd heb ik bedacht dat de oplossing is niets doen. Assembly language (= computer instructie taal) heeft daar een speciale instructie voor: NOP - no-operation. Ook wel genoemd busy-wait.
Het verschil met stilstand is dat er stroom door de processor gaat. En daar moet wat mee. Stilstaan is geen optie. Zoals een tuinslang volgepompt met water onder druk staat is ook de mens maar dan met aandacht. Als je je aandacht niet richt dan vliegt je aandacht alle kanten op. En als je je identificeert met je aandacht - ik ben mijn aandacht, ik ben waar mijn aandacht is, probeer het maar eens - dan ben je jezelf kwijt. Dan zoek je je zelf buiten je zelf.
Terug naar de baard. Die zit niet binnen, maar ook niet buiten. Een voor mij totaal nieuwe ervaring.
Ik was gewend aan de vier seizoenen. Ik voel me alleen, zoek iets op, ik stap erin, doe mee, word eruit geknikkerd of stap er zelf uit, en voel me weer alleen. Opgelucht of niet, ergens zit ik in een vicieuze cirkel.
De baard zit niet binnen, maar ook niet buiten. Ik heb daar een gevoel bij, als bij een bonsai boompje. Snoeien. Onderhoud. Richting.
Net als aandacht.
