Dit artikel wordt geplaatst in MB543 (MB=MensaBerichten)

Wie ben ik?

Vorig jaar nog dacht ik, als antwoord op de vraag “Wie ben ik?” : ik ben mijn aandacht.

Het leek me wel een grappig perspectief om dat zo een jaar vol te houden. Ik ben mijn aandacht. Ik ben, waar mijn aandacht is. Wat brengt zo’n perspectief?

Eerst maar eens mijn ouders. Ik ben – biologisch, genetisch, of voorzien van welk label dan ook – het product van mijn vader en van mijn moeder. Ergo sum … ik ben het product van de aandacht van mijn vader en de aandacht van mijn moeder. Hé dat is grappig. Ik denk dat ik het zelf ben, maar het is de aandacht van mijn vader. Of: ik denk dat ik het zelf ben, maar het is de aandacht van mijn moeder.

De tweede ontdekking was: mezelf zijn. Dat gaat als volgt: ik merk dat ik niet bij mezelf ben. Ik ben mijn aandacht; ik ben waar mijn aandacht is. Ach so. Dus mijn aandacht is elders ! Nu ga ik op zoek naar: waar is mijn aandacht; waar ben ik? Ik merk op waar mijn aandacht is (voortdurend de omgeving afscannen, ken je dat?). Nu doet zich iets merkwaardigs voor. Als ik bemerk waar mijn aandacht is, dan keert ie bij me terug. Hartstikke lollig !
Gecenterd zijn heeft dus iets te maken met terugkerende aandacht. Ik ben bij mezelf, ik ben bij mijn aandacht. Ha ha ! Die is fijn, die steken wij in onze zak.

Derde fase. Ik heb een eigen bedrijf. Het heet “Maak je geen Zorgen”. Dat kan geen toeval zijn. Ik creëer mijn business concept voor 2008: “Mezelf zijn”. Ik weet: als ik mijn best doe, dan lukt het niet. Maar wat dan? Wat moet ik doen om los te laten dat ik nog iets moet doen? Als ik mezelf ben, ben ik dan nu al klaar? Maar eh … En geleidelijk aan kom ik tot mezelf. Mezelf zijn betekent dat ik kan ontspannen. Het diepe gevoel van iets dat klaar is. Vanaf nu ben ik alleen nog maar mezelf. Het werk is dus voortdurend al klaar, elk moment van de dag. In de vormgeving is het, eenmaal het concept er is, gemakkelijk. Ik ben representant bij opstellingen, alleen jezelf zijn wordt gevraagd. Ik ben wilde gans bij een brainstorm tweedaagse in Antwerpen, degene die onnozele vragen stelt, en waardoor de klant haar blinde vlekken ontdekt. Ik verzin “Spreek-uur”: U spreekt, ik luister. En functioneel blijf ik erbij dat ik uw probleem niet begrijp, totdat u een inzicht krijgt. En mij niet meer nodig hebt.

Nu, een jaar later. Wat zal ik nu gaan doen? Een vriend schiet te hulp. Hij vraagt aan mij: “Hoezo is het jouw aandacht? Heb je voorkeur?”. Oeps! Daar lijkt een nieuw business concept, een nieuwe ik. Een ik die niet van mij is. Een ik die voortdurend in uitwisseling is met zijn omgeving. “Ik” laat me raken. Als “ik” er niet meer ben, wie ben ik dan?

Was ik in 2008 nog de bestuurder van mijn aandacht, nu in 2009 en mogelijk in 2010, schuif “ik” door naar de relatie. Aandacht stroomt door mij heen, maar is niet “van mij”. Ik ben het modem, niet de inhoud. Zo, nu eerst maar eens een jaartje niksdoen, en dan op vakantie.

Hartelijke groeten Ronald